Τιμήθηκε όσο ζούσε, ούτε λόγος! Τιμήθηκε και ξανατιμήθηκε. Αγαπήθηκε πολύ, τραγουδήθηκε πολύ, αναλύθηκε πολύ. Τον είδαμε πολύ, παντού. Τον συνθέτη, τον άνθρωπο της Αριστεράς, τον πολιτικό, τον διωγμένο, τον ευφάνταστο και ακατάβλητο και επιβλητικό πανύψηλο, με το κεφάλι του λιονταριού και την ευμετάβλητη ψυχή, να μιλάει για πολλά. Σχεδόν για όλα. Περπάτησε πολύ στους δρόμους της ζωής, μπήκε σε νέα μονοπάτια, γύρισε στην αφετηρία του, ξανάφυγε.

Ήθελε και σκεφτόταν πολλά, τόλμησε πολλά, κατάφερε πολλά, του αναγνωρίστηκαν πολλά, κι όσα δεν του αναγνωρίστηκαν δεν εμπόδισαν να αγαπιέται πάντα δυνατά, ούτε λόγος!

Πέθανε λοιπόν ο Μίκης. Πάνε τέσσερα χρόνια και πάνω από μήνας από τότε. Τον ξεπροβόδισε ο Πειραιάς για το ταξίδι του στην Κρήτη.

Και από αλλού, πολλοί και πολλές. Το δειλινό ήταν απίστευτα όμορφο στο λιμάνι. Τραγουδούσαμε τον αποχαιρετισμό του με τα δικά του τραγούδια. Είχε ζήσει κι αν είχε φτάσει η ώρα να φύγει, μας είχε δώσει πολλά…

Είπε το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης να τιμήσουμε τον Μίκη. Καλά το είπε, πέρα από την αναγνώριση και την αγάπη, είχαμε και Πειραιώτικη ιστορία μαζί του.

Κρύφτηκε την κατοχή στα παρασκήνια του Δημοτικού Θεάτρου. Το 1966 συνεργάστηκε με τον Δήμο Πειραιά και ίδρυσε τον Μουσικό Οργανισμό Πειραιά και τη Συμφωνική Ορχήστρα Πειραιά. Την ίδια χρονιά, ο ίδιος ανακοίνωσε σε συνέντευξη Τύπου ότι άρχισε να μελοποιεί εννέα ποιήματα από τη «Ρωμιοσύνη» του Γιάννη Ρίτσου, με αφορμή τα γεγονότα του Πειραιά τότε με την αποστασία. Είχε χτυπηθεί, όπως τόσοι άλλοι της ΕΔΑ, στις 6 Ιανουαρίου, από την αστυνομία.

Μετά τη δικτατορία χρησιμοποίησε το Δημοτικό Θέατρο για να αναδείξει νέους συνθέτες, έδωσε συναυλίες, μας τίμησε εκείνος πρώτος. Ολυμπιακός ακόμα, όπως δήλωνε, για το κόκκινο χρώμα της φανέλας.

Είπε λοιπόν το Δημοτικό Συμβούλιο και έφτιαξε κατ’ αρχήν τη σχετική Επιτροπή για να προτείνει ιδέες, το ξέρω καλά, ήμουν μέλος της. Και μετά.. σιωπή…

Επανειλημμένες οι προτροπές και οι ερωτήσεις της παράταξής μου αυτά τα χρόνια, τι γίνεται παιδιά, τον ξεχάσαμε τον Μίκη; Επιτέλους, κάποτε ήρθε η απόφαση της αρμόδιας Β΄ Δημοτικής Κοινότητας και το ομόφωνο ψήφισμα του Δημοτικού Συμβούλου για την υλοποίηση του σχεδίου απόδοσης τιμής στον Μίκη. Μια προτομή του στον προαύλιο χώρο του Δημοτικού Θεάτρου και μια ονοματοδοσία της πλατείας μπροστά του σε “Πλατεία Μίκη Θεοδωράκη”. Όμως, μόνο από την απάντηση του εντεταλμένου για τον Πολιτισμό δημοτικού συμβούλου Γιάννη Χατζηαλέξη σε ανακοίνωση της παράταξής μου για τη φερομένη “γκρίνια” της περί Μίκη στο τέλος Ιουνίου, επισημαίνω ότι έχουν περάσει άλλοι τέσσερεις μήνες.

Χρονοβόρες οι διαδικασίες και πολλά τα χρήματα, λέει η απάντηση. Κι εγώ λέω πως αυτά ή προτεραιοποιούνται ή όχι. Μάλλον το έχει μετανιώσει η πλειοψηφία. Ο άνθρωπος, ο αγαπημένος άνθρωπος έφυγε πριν από τέσσερα χρόνια, ούτε ένα ούτε δύο, τέσσερα. Πόσο χρονοβόρο, πόσο ακριβό που να αντιστοιχεί σε τέτοια καθυστέρηση, που αρχίζει να σκαλώνει στη μνήμη;

Τον Μίκη δεν τον ξεχνά η Ιστορία, εμείς θα πάμε άπατοι.

Αλλά, δεν μπορεί, η εποχή θα φταίει, η εποχή που ξεχνά, η εποχή που βιάζεται, η εποχή που δεν εμβαθύνει και προσπερνά, που περνάει σε νέα και εφήμερα. Η εποχή που έχει στο μυαλό της κερδοφορίες, δόξες και μεγαλεία του φαίνεσθαι. Σε έργα φαραωνικά, σε συμφέροντα και σκοπιμότητες μεγέθυνσης κενής δημοφιλίας. Τι να τον κάνεις τώρα τον Μίκη; Εκείνος, αν και θορυβώδης στη ζωή, θα χρειαζόταν ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του. Τι να σου κάνουν και οι άρχοντες της πόλης;

Άνθρωποι είναι και αφέθηκαν στην εποχή τους.

Βάνα Μελά
Δημοτική σύμβουλος «Το Λιμάνι της Αγωνίας»
Δημοτική σύμβουλος «Πειραιάς για όλους»
Μέλος της δημοτικής παράταξης “ΑλλάΖΟΥΜΕ τον Πειραιά για όλους και για όλες”

Φωτογραφία apimages